прекрасные неудачники, леонард коэн

где мы начали.

входили. выходили. путались ногами заспанных новорождённых. несколько ночей и дней. готовили ужины в большинстве своём состоящие из сигарет. в меньшинстве своём состоящих из сырников и фруктов, бородинского хлеба. пересмотрели всего тарковского. мешали монологи героев со стонами, входя в конвульсии оргазма, оставляли пепел на простынях утром. смотрели вечером, утром, в обед на кроны деревьев над головой, уходя в астрал возле бельевых верёвок. я учу тебя прыгать "как козочка" - моё пальто-колокольчик синхронно уклоняется в такт прыжкам вдоль дворика, звуки рассыпаются в норах подъездов, восхищённо эхом рукоплещут нахимовские дома. ты прыгаешь как медведь, инсценируя его повадки, огромные скачки лани. 

мы смотрим что-то в два часа ночи, выходим курить, смотреть на кроны деревьев, запрокидывая головы, вплетая тела в бельевые верёвки. бежать в замшевых туфлях через двор, ловить тебя-меня, заглатывать губы и язык в свой рот, танцуя  разувшись на бетонном клочке ближе к забору "энвилы", отбивая чечётку, беспрерывно глубоко вбирать воздух, чтобы не зарыдать от счастья, свалившегося на нас, на сигареты в наших пальцах, на увлажнённые подмышки. 

жаба.

тупая боль
бьют молотом прямо в грудь
едва слышно
когда захлёбываюсь в работе
настукивает
нисходит в дали
когда смеюсь над детьми
их верой в бога войну
разрушаю фундаменты
а меж тем тупая боль
сгустками каплет на грудь молотом

мой крик отчаянья бесшумен
в двадцати квадратных метрах комнаты
скованной и сжатой немыми воплями
зелень сжёванной шерсти утрамбую в глотку
тёплые слёзы согреют стекая в ушные канавы
дерево молота бьёт по хребту и шее
очаги боли расширяются
уподобляясь кругам на водной поверхности
проснувшись утром
стану бородавчатой жабой
отекшие глаза
обрюзгший рот

кристиан остер, свидания

сатанинское танго, ласло краснахоркаи

 я прочитала за последние двенадцать месяцев едва ли не всё то, что перекрыло ранние мои напластования. из куч пустых оболочек где-то сорока новых для меня имён, я смогла выловить тех, которые вернули утраченную веру в существование писателей с чувством природного: гнили, дерьма и блевотины. конечно, здесь не приведены в качестве примеров японцы или белорусы, так как в их случае всё более, чем очевидно. 

л-ф селин

а. роб-грийе

р музиль

ласло краснахоркаи

один человек сказал мне, что только японская попсень может излечить от любви любого, но фильмы тоже.

томо фурукаву я ещё не слушаю, но скоро и это придёт.

Т_Т

я снова могу смотреть фильмы, чуваки.

Мой друг Иван Лапшин

Іншая справа – людзі няісныя. Даражок любіў выдумваць людзей і гутарыць зь імі. Часта, зачыніўшыся ў сваім пакоі й з агідай слухаючы, як хорам рагоча гаспадарская сям’я ад казыткі чарговага кавээну, ён, дыхаючы часта-часта, як дварняк на сьпёцы, ня маючы моцы ў нагах дабрацца да ложку й выратавальнага супрацьгазу падушкі, прысланяўся ілбом да дзьвярэй і прыдумваў, прыдумваў, уяўляў: міліцыянтаў, сакратарак, бандытаў, мастакоў, прастытутак, дырэктарак кінатэатраў, прыбіральшчыцаў, прыдумляў сабе братоў і жонак, сыноў і дачок, выклікаў зь нябыту неімавернага асабістага лекара, або ўласнага ката, або фанабэрыстага шэфа, зь якім зараз жа давядзецца размаўляць, – прамінала хвіліна, і ў пакоі зьяўляліся іхныя дзіўныя постаці, якім было адведзена на жыцьцё роўна столькі часу, колькі зь імі жадаў гаварыць іхны стваральнік; Даражок пачуваўся ў гэтых гутарках надзвычай упэўнена, яго нават п’яніла тая нечаканая лёгкасьць, што нараджалася ў словах і гэстах; бадай, у гэтым сьвеце яго лічылі цынічным балбатуном. Але за сьцяной зноў ванітавала ад сьмеху ягоных гаспадароў, убогія, бляклыя галасы паўтаралі і абсмоктвалі нейкую пошласьць – вось хто быў напраўду жывы, вось хто быў рэальнасьцю. А здані зьнікалі – як не было.

Змрочныя думкі пра тэлефонную кабінку на паштамце пакрысе зьнікалі – усё ж моцна прыкутыя дзьвюхногія да зьменаў прыроды, варта сонцу зьявіцца, і можна здымаць вяроўку.

Усё скончылася там, дзе й пачыналася – ля дзьвярэй, якія я, як высьветлілася, не замкнуў. Што пабачыў бы сусед, завітай ён па нядзельнай завядзёнцы ў маю сумную кватэру, убогі бярлог удаўца... Нявіннае боко-мару на ледзяным ложку, такім халодным, нібы ён ўляцеў у вакно перад самым нашым прыходам; нерухомую й выпрастаную, як мумія, І, якую я ўціскаў у люстра, прагнучы зрабіць яе сваім адбіткам; І на маіх руках у карагодзе сьценаў; хованкі ў вузкай і цеснай лазьніцы; яе галаву, якая зьвісала з края канапы, як пясочны гадзіньнік, напоўнены крывёй; ці, можа быць, асьцярожнае пасоўваньне па перадпакоі, упрытык са сьцяной – бы па тратуары запруджанай машынамі вуліцы... Цяпер я глядзеў на яе са зьдзіўленьнем, спрабуючы ўзгадаць, дзе ж бачыў раней гэтую жанчыну, антырэклямную, антытэлевізыйную, амаль антычны мармур, са скрадзенымі шарай гадзінай каштоўнымі часткамі, ушпіляную прышчыкамі, мікраскапічным шнарамі, марсіянскімі каналамі мутных венаў, лёгкай дробнай сеткай зморшчынак, імгненнымі ценямі, што перабягалі, нецярпліва выцягваючыся ўперад з-за недахопу хуткасьці, ад левай грудзі й саскоквалі са сьцягна ў бездань. Няўжо гэта яе целам я нішчыў толькі што павуціньне свайго ранейшага жыцьця?

ад паголеных аконных броваў, ад шызых простакутнікаў пылу на паркетным узоры, ад павуціньня, якое апынаецца такім трывалым і рвецца толькі на сярэдзіне калідору. Ад ліхтарнага сьвятла, якое яшчэ ўчора разьбівалася аб драўляныя дамбы шафаў, а цяпер нарэшце здолела выкласьці свой нескладаны малюнак на забароненую роўнядзь.

Усё меней укрыцьцяў для ворана, усё меней крэслаў для стомленых, усё меней падключаных да сеткі рэчаў. Адчыняюцца ўсе тайнікі, і адтуль выходзяць падсьлепаватыя маленькія стварэньні ды машуць нам доўгімі хударлявымі рукамі. Прастора няўхільна рэпрадукуе сама сябе, і вось ужо непражаванае жыльцамі рэха ліхадзейным колам куляецца-коціцца па дывановых калюгах. Аднак мы маем яшчэ трохі часу.

Бананавыя сем’і, што счапілі жоўтыя рукі ў прадчуваньні немінучага; непрыстойнасьць ківі; амаль каўбасныя палкі галяндзкіх, вечна сьвежых агуркоў, не падлеглых нават страваваньню. Золата й бронза яблыкаў; матылі цыбулі ў сачках авосек. Бруд бульбы й морквы. Мы ідзем далей, гнусавячы й фатаграфуючы. Рахат хлебу, лукум кандытарскага адзьдзелу. Булачкі “Бэрлінэр”, ільсьністыя, ліпучыя. Мультфільмавы рай малочных прадуктаў. Публічны дом вэнджаніны, мясны бардэль.

- Праклятыя госьцi сталiцы, А. Бахарэвiч

четыре коробки апельсинов, хурмы, мандаринов, гранатов, зелёных яблок, груш, и полкилограмма швейцарского кофе за триста тысяч у меня на кухне?... погодите, чуваки, я ведь вот-вот уже решилась повеситься.