Выкладчыца ангельскай мовы Алена, у мінулым

майстар спорту па гімнастыцы, мела аднапакаёўку

на апошнім паверсе стандартнага дзевяціпавяр-

ховіка на менскай вуліцы Жудро. Жыла там адна.

Праўдзівей, зь невідочным барабашкам, які — сам

аднаго разу чуў — раз-пораз выразна пастукваў

у вэнтыляцыйнай шахце, пасылаючы нейкія па-

пярэджаньні з паралельнага сьветуАлена расла сіратой і не хавала ад знаёмых, што

пакутуе ад адзіноты. А тады раптам уся засьвя-

цілася — як верасьнёвая бярэзінка ў ельніку. Ейны

абраньнік Ільля, таксама ўнівэрсытэцкі выклад-

чык, быў старэйшы, гадоў пад сорак. Пару разоў я

сустракаў іх у горадзе: ішлі, трымаючыся за рукі,

і нікога вакол не заўважалі. Але аднойчы ідылія

парушылася. Ён некалькі дзён не званіў, не адказваў

на званкі, і Алена вырашыла, што тэлефон ужо не

загаворыць ягоным голасам ніколі.

Калі Ільля затэлефанаваў, не адгукалася ўжо яна

— зноў і зноў. Прыехаўшы, даведаўся, што колькі

дзён таму Алену пахавалі. Яна паднялася на дах,

села на самы край і засьпявала — суседзі сьпярша

падумалі, што пяе на гаўбцы. А потым разагналася,

як некалі на гімнастычнай трэніроўцы, і паляцела…

Ільля запытаўся, што сьпявала. Высьветлілася,

ягоную ўлюбёную песьню.

- Пакуль ляціць страла, У. Арлоў